Łuszczyca plackowata ciężka jest poważną chorobą, która eliminuje pacjenta z życia zawodowego i społecznego. Stygmatyzuje, uniemożliwia normalne funkcjonowanie, powoduje, że dotknięta nią osoba zamyka się w domu, izoluje od otoczenia, traci pracę i szanse na założenie rodziny. Choroba prowadzi też do zwyrodnienia stawów i niepełnosprawności. Cierpi na nią około 2 proc. społeczeństwa, ale do najnowszych terapii w ramach programu lekowego kwalifikuje się niewiele ponad tysiąc chorych, ocenia krajowy konsultant ds dermatologii. A mimo to nawet dla tak niewielkiej grupy pacjentów nie udało się wysupłać pieniędzy.
Dziś NFZ refunduje leczenie łuszczycy plackowatej jedynie pojedynczym chorym. Finansowanie to jest jednak nieefektywne, ponieważ kontrakty dla szpitali dermatologicznych nie pokrywają kosztów leczenia biologicznego, podkreślmy – skutecznego i stosunkowo bezpiecznego. Dlatego według prof. Jacka Szepietowskiego, prezesa Polskiego Towarzystwa Dermatologicznego, „żaden pacjent w Polsce nie jest leczony długoterminowo w ramach tej procedury – oddziały zakupują pojedyncze dawki leku, pozostała część rocznej terapii pochodzi z innych źródeł finansowania, niedostępnych dla większości pacjentów.
Czytaj też: Raport o stanie zdrowia Polaków
